Mogen onze kinderen nog kinderen zijn en waar leggen we de grenzen van verantwoordelijkheid voor de ouders?

In navolging van de afschuwelijke achtervolging van een 11-jarig jongen in Brussel vraag ik mij af wat onze kinderen eigenlijk nog mogen en in hoeverre men de ouders mee verantwoordelijk kan achten.

Als kind van de jaren 80 en 90 was het sleutelen, opdrijven en rijden met opgedreven brommers de meest normale zaak. Dat wou niet zeggen dat de politie er geen oog voor had maar een prioriteit was het niet laat staan dat er gekke gevaarlijke achtervolgingen waren.

Kinderen van 10 die in bomen klommen, door de lokale beek gingen of zelfs in de lokale vijvers gingen zwemmen, geen haan die ernaar kraaide.

Wij waren amper thuis van school of onze ouders schopten ons al terug buiten om te gaan spelen, en zelf wilden we niet liever dan samen met onze vrienden rondhangen en soms kattenkwaad uitsteken, spelletjes als belletje trek, ergens een koeienstront gaan zoeken die in krantenpapier doen en in brand steken voor een deur, aanbellen en gaan lopen om vanop een afstand te kijken hoe de buur de met kak gevulde brand probeerde te doven en vervolgens zelf onder de kak kwam te zitten.... Dat waren voor ons kinderen mooie tijden.

Zonder dat de politie zich steeds kwam moeien kregen we ook die buurman over de vloer die boos zijn zegje deed tegen de ouders en van zodra we thuiskwamen kregen we zelf een pandoering om het nooit meer te doen.

Italjet 50cc

Ik herinner mij nog een voorval toen ik stiekem met mijn Italjet 50cc een kleine motorcrosser naar school was gereden waarop de lokale politieagent aan de poort mij vragen stelde en vervolgens een praatje ging maken met mijn vader. En voor wie zich afvraagt wat als ik was weggereden, ik ben ervan overtuigt dat er geen wilde achtervolging zou geweest zijn, de politie wist snel wie we waren en waar we woonden en zou snel aan de deur staan.

Het was dan ook niet te verwonderen dat mijn Italjet snel aan de ketting ging na die kleine stunt.

Wie vandaag datzelfde scenario voor krijgt moet goed opletten of je kinderen zijn criminelen voor het leven. Zo werd onlangs een vriend van mij zijn 16-jarige zoon betrapt met een opgedreven brommer die 60km/h ging ipv van de 45km/h klasse B zoals voorgeschreven. De bromfiets in kwestie werd in beslag genomen voor vernietiging, boven op een boete van 2.500 euro en nog een rijverbod van 3 maanden dat zou moeten ingaan de dag zijn zoon een rijbewijs zou halen.

Zijn dat nog normale rechtvaardige straffen?

Ik weet niet hoe iemand anders is als ouder, maar ik wil onder geen enkele omstandigheid een tracker en of camera rondom mijn kinderen hun nek binden om zo hen constant onder controle te houden in de hoop dat ze nooit wat fout doen.

De hele opzet van kinderen en kind zijn is om dingen fout te doen en eruit te leren.

In plaats van dat kinderen tegenwoordig nog in bomen klimmen mogen klimmen ziet de politie en justitie ze liever voor een schermpje zitten, dat is voor hen veel gemakkelijker en veel minder werk.

Voor wie is opgegroeid in de jaren 70, 80 en 90 snapt waar ik het over heb.

Ondanks alle vrijheid dat we toen hadden waren er nooit incidenten zoals vandaag in Brussel.

Dus wat is er dan veranderd in de maatschappij?

Kinderen zijn nochtans niet anders dan toen ik kind was, kinderen vandaag zijn nog altijd nieuwsgierig, en nemen nog altijd roekeloze beslissingen tegen beter wil van de ouders in.

Mogen ze niet roken, dan gaan ze roken, mogen ze niet drinken, dan gaan ze drinken.

Maar vandaag moeten onze kinderen allemaal perfecte robotten zijn die nooit wat fout doen.

Ze moeten al blij zijn überhaupt een brommer en of elektrische step te hebben en wanneer ze eraan sleutelen om het ding sneller te laten gaan behandelen we ze als abnormaal, ADHD, OCD, hyperactief enz. enz... Zijn dan termen die we steeds horen.

Zou kunnen zijn dat ze gewoon jong, dom en onervaren zijn?

Miley Cyrus heeft er nog een mooi liedje over geschreven, zo noemden ons wild en gek, maar we waren gewoon jong.

De perfecte ouders bestaan niet en wie zelf ouder is weet dat maar al te goed.

Maar weinig ouders zouden hun kinderen aan de ketting willen leggen, hoewel als het van de Belgische staat zou afhangen, dan zou dat net hetgeen zijn dat onze politici, justitie en politie wil.

De perfecte maatschappij op basis van zware repressie, wie durft wat fout te doen zal zwaar worden gestraft zelfs voor de minste overtreding en als het van sommige zou afhangen stellen we ook ineens de ouders verantwoordelijk, men zou de eerste en zeker niet de laatste zijn die zijn huis moet verkopen voor het kattenkwaad van één van zijn kinderen.

En neen ik praat hier niet over kinderen die zware criminele feiten plegen zoals gewapende overvallen, bendevorming, drugs enz....

Ik heb het over die 11-jarige knaap die bang kreeg van de politie, bang was voor de gevolgen gepakt te worden met een opgedreven elektrische step en probeerde weg te raken.

Maar omdat het tunnelzicht van de die agenten in kwestie het overnam heeft die 11-jarige knaap het met zijn leven moeten bekopen.

Voor de agenten in kwestie kan ik weinig sympathie opbrengen, als volwassenen zouden ze beter moeten weten dan een 11-jarige op te jagen als een zware crimineel.

Wie als agent zijn gevoelens niet onder controle heeft en niet helder kan nadenken in stresssituaties kan beter geen agent zijn.

De allereerste taak van een agent in deze kwestie zou moeten zijn om te gaan de-escaleren, de zaak laten afkoelen, de rust laten weerkeren.

Had die knaap laten ontkomen en was op onderzoek gegaan naar wie deze jongen was, leg contact met die ouders en probeer via die weg recht te laten zegevieren.

Maar dat had moeite gekost.